Ik denk dat ik het wel kan(ker)
Mijn naam is Bettine. Ik ben getrouwd met Jan, we hebben drie prachtige kinderen en ik heb kanker. Nou eigenlijk hebben wij kanker, mijn hele gezin, familie, vrienden & ik.
Ik was 25 weken zwanger van ons derde kindje toen er -bij toeval- werd ontdekt dat ik kanker heb. Ik zie ons nog zitten in dat steriele kamertje. Alsof we met een moker in ons gezicht geramd werden. Er volgden veel onderzoeken en we kregen te horen dat we qua behandeling geen keuze hoefden te maken tussen mijn leven of het leven van ons baby’tje. De oncoloog vertelde dat uit recentelijk onderzoek was gebleken dat chemotherapie in combinatie met een zwangerschap mogelijk was en dat de placenta de giftige stoffen tegenhoudt. Drie chemotherapiebehandelingen volgden. Het voelde heel onwerkelijk om dit toe te staan met een kindje in mijn buik. Ik at en dronk niets wat ook maar ergens schadelijk zou kunnen zijn en ondertussen keek ik toe hoe het dit vergif in mijn aderen liep.
Kanker is kut…
Kanker is kut en al helemaal bij mij, want ik heb baarmoederhalskanker. Met angst leven is beangstigend, beklemmend en verlammend.
Wat als het bij jou ook anders loopt…
Dan kan ik er zijn voor jou! Ik heb de afgelopen jaren geleerd om mijn levensgeluk niet door tijdsdruk of tegenvallers te laten verzieken en juist geleerd om -in het nu- te genieten. Ik wil je inspireren, coachen en ondersteunen in hoe je met tegenslag om kunt gaan en dit weer krachtig(er) omzetten in liefde voor het leven. Zodat ook jij de regie (weer) kunt nemen over jouw leven en jouw proces.
Rood vlees, rauwe vis en kaas liet ik staan. Ik dronk geen druppel alcohol. Wel liet ik chemo in mijn aderen lopen, zo onwerkelijk: geconfronteerd worden met leven en dood in mijn eigen schoot.
Blogs
Doe je wat je vroeger deed?
Vroeger… had ik een eigen pony. We hadden zelfs een stalletje in de tuin en bijna iedere dag was ik op pad met mijn pony. Mijn hart maakte een sprongetje toen Job op ponyrijles wilde.
Mijlpaal: zoonlief naar het VO!
In de grote aula van de middelbare school die een ‘open-lesmiddag’ organiseerde overviel het me ineens: ik had hier ook zomaar niet meer bij geweest kunnen zijn.
Over geloven en verwachtingen
Lang heb ik -als oudste van drie- geloofd in sinterklaas. Zo onbevangen, en zelfs op het moment dat ik wist dat het ‘nep’ was, was ik toch in vertwijfeling als hij weer in Nederland kwam.